Οι αλληλένδετες επιδημίες της διαταραχής χρήσης οπιοειδών (OUD) και της μόλυνσης από τον ιό HIV και ηπατίτιδας C (HCV) έχουν αναγνωριστεί ως μία από τις πιο πιεστικές συνδημίες που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Ερευνητικές μελέτες και παρεμβάσεις έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τους δομικούς παράγοντες που προωθούν τις σχέσεις μεταξύ αυτών των συνθηκών και μια σειρά εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τη βελτίωση της δομικής ευαισθητοποίησης έχουν στοχεύσει σε εκπαιδευόμενους ιατρούς (π.χ. κατοίκους και φοιτητές ιατρικής). Ωστόσο, ένας σημαντικός περιορισμός σε αυτά τα προγράμματα είναι η αποτυχία να συμπεριληφθούν οι ασκούμενοι πάροχοι πρωτοβάθμιας περίθαλψης (PCPs). Τα τελευταία 5 χρόνια, υπήρξαν αυξανόμενες εκκλήσεις για PCPs να αναπτύξουν δομική ικανότητα ως τρόπο παροχής μιας πιο ολοκληρωμένης και ασθενοκεντρικής προσέγγισης στην πρόληψη και τη φροντίδα στη συνδημική. Αυτή η εργασία εφαρμόζει το πλαίσιο των Metzel και Hansen (1) για βελτιωμένη δομική ικανότητα για να περιγράψει ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα σπουδών που μπορεί να παραδοθεί στην εξάσκηση pcps. Η δεξιότητα 1 περιλαμβάνει την ανασκόπηση των ιστορικών προηγούμενων (ιδιαίτερα του στίγματος) που δημιούργησαν τα στεγανοποιημένα συστήματα φροντίδας για OUD, HIV και HCV και εξετάζει πώς οι πρόσφατες βιοϊατρικές εξελίξεις επιτρέπουν μεγαλύτερη ενσωμάτωση φροντίδας. Για να βοηθήσουν τους κλινικούς ιατρούς να αναπτύξουν μια πιο διεπιστημονική κατανόηση της δομής (Δεξιότητα 2), οι εκπαιδευόμενοι θα συζητήσουν τρόπους αξιολόγησης της δομικής ευπάθειας. Στη συνέχεια, οι πάροχοι θα εξετάσουν περιπτωσιολογικές μελέτες για να κατανοήσουν καλύτερα πώς τα δομικά θεμέλια θεωρούνται συνήθως ως πολιτιστικές αναπαραστάσεις (Skill 3). Η ανάπτυξη δομικών παρεμβάσεων (Δεξιότητα 4) περιλαμβάνει τον εντοπισμό τρόπων για τη δημιουργία ενός πιο ολοκληρωμένου συστήματος φροντίδας που μπορεί να ξεπεράσει την κλινική αδράνεια. Τέλος, η εκπαίδευση θα δώσει έμφαση στην πολιτιστική ταπεινότητα (Δεξιότητα 5) μέσω ενσυναισθητικών και μη επικριτικών αλληλεπιδράσεων ασθενών. Η επίδειξη κατανόησης των διαρθρωτικών εμποδίων που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς αναμένεται να ενισχύσει την εμπιστοσύνη των ασθενών και να αυξήσει τη διατήρηση της φροντίδας. Ο άμεσος στόχος είναι να δοκιμαστεί πιλοτικά η σκοπιμότητα του προγράμματος σπουδών σε ένα μικρό δείγμα χώρων πρωτοβάθμιας περίθαλψης και να αναπτυχθούν μετρήσεις για μελλοντική αξιολόγηση. Ενώ ο βραχυπρόθεσμος στόχος είναι να δοκιμαστεί το μοντέλο μεταξύ των ασκούμενων PCP, ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι να εφαρμοστεί η πρακτική κατάρτισης σε όλη την πρακτική για να διασφαλιστεί η δομική ικανότητα σε όλο το κλινικό περιβάλλον.