Αυτή η περίληψη παρουσιάστηκε στην Ετήσια Συνάντηση της Εταιρείας Έρευνας για την Πρόληψη 2018, η οποία πραγματοποιήθηκε 29 Μαΐου - 1 Ιουνίου 2018 στην Ουάσιγκτον, DC, ΗΠΑ.

Γιουέν Γουάι Χουνγκ Το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια

Wietse Tol Το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins; Rashelle Musci Το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins; Stephanie Aketch Handicap International, Κένυα; Αμπντουλγκαφούρ Μπατσάνι Το Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς

Εισαγωγή: Το προηγούμενο τραύμα έχει βρεθεί σταθερά ότι σχετίζεται με PTSD, αλλά η έκταση της συσχέτισης και της απόδοσης στην επακόλουθη αναπηρία ποικίλλει, με περιορισμένες μελέτες που διεξάγονται σε αστικά πλαίσια χαμηλού εισοδήματος. Περιορισμένη έρευνα ήταν διαθέσιμη για την κατανόηση του ρόλου του προηγούμενου τραύματος και της διαμήκους επιβάρυνσης των συμπτωμάτων PTSD από κοινούς τύπους τραυματισμών μετά από τραυματικό τραυματισμό και το σχετικό επίπεδο αναπηρίας σε περιβάλλοντα χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Αυτή η διαχρονική μελέτη εξετάζει την τροχιά των συμπτωμάτων PTSD μεταξύ των ενηλίκων ασθενών με τραυματισμό έως και επτά μήνες μετά τη νοσηλεία και τη συσχέτιση με τα χαρακτηριστικά του ιστορικού τραύματος και το σχετικό επίπεδο αναπηρίας. 

Μέθοδοι: Οι ενήλικες ασθενείς με τραυματισμό (n =476) που εισήχθησαν στο Εθνικό Νοσοκομείο Kenyatta στο Ναϊρόμπι της Κένυας, πήραν συνέντευξη στο νοσοκομείο αυτοπροσώπως και σε 1, 2-3 και 4-7 μήνες μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο μέσω τηλεφωνικών συνεντεύξεων. Τα συμπτώματα της διαταραχής μετατραυματικού στρες αξιολογήθηκαν σε κάθε παρακολούθηση και το ιστορικό τραύματος αξιολογήθηκε στο νοσοκομείο. Το επίπεδο αναπηρίας αξιολογήθηκε σε κάθε συνέντευξη παρακολούθησης. 

Η ανάλυση της λανθάνουσας καμπύλης ανάπτυξης διεξήχθη για την εκτίμηση των τροχιών των συμπτωμάτων PTSD 4 έως 7 μήνες μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο. Οι παράγοντες κινδύνου και τα χαρακτηριστικά του ιστορικού τραύματος αξιολογήθηκαν προκαταρκτικά χρησιμοποιώντας το R3Step και στη συνέχεια συμπεριλήφθηκαν σε πολυμεταβλητή λογιστική παλινδρόμηση χρησιμοποιώντας χειροκίνητες μεθόδους BCH. 

Αποτελέσματα: Δύο τροχιές συμπτωμάτων PTSD βρέθηκαν μεταξύ 1 μηνός μετά τη νοσηλεία και τεσσάρων έως επτά μηνών μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο: επίμονα αυξημένα συμπτώματα PTSD (9%) και χαμηλά συμπτώματα PTSD (91%). Ο αθροιστικός αριθμός δυνητικά τραυματικών συμβάντων που παρατηρήθηκαν παρέμεινε μέτρια συσχετισμένος με την αυξημένη τροχιά μετά τον έλεγχο για ενδονοσοκομειακά καταθλιπτικά συμπτώματα. Έχοντας προηγουμένως δει σκοτώσεις ή σοβαρούς τραυματισμούς συσχετίστηκε με αυξημένη κατηγορία τροχιάς συμπτωμάτων PTSD, ελέγχοντας για άλλους παράγοντες κινδύνου και άμεση συσχέτιση με το επίπεδο αναπηρίας σε 4 έως 7 μήνες. Όντας γυναίκα, έχοντας αυξημένα καταθλιπτικά συμπτώματα κατά τη διάρκεια της νοσηλείας και χωρίς εξοικονόμηση νοικοκυριού ούτε περιουσιακά στοιχεία συσχετίστηκαν με αυξημένη τροχιά συμπτωμάτων PTSD. 

Συμπεράσματα: Η μελέτη μας διαπίστωσε ότι τα αυξημένα συμπτώματα PTSD παρέμειναν αρκετούς μήνες μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, το οποίο συσχετίστηκε με σημαντικά υψηλότερο επίπεδο αναπηρίας μετά τον έλεγχο για τραυματισμό και δημογραφικά χαρακτηριστικά. Κατά την αξιολόγηση της έκθεσης στο ιστορικό τραύματος θα πρέπει να εξετάζονται ειδικά χαρακτηριστικά τραύματος για τον εντοπισμό πληθυσμών που διατρέχουν κίνδυνο για έγκαιρες παρεμβάσεις. Οι μηχανισμοί παθολογικής συσχέτισης μεταξύ της μαρτυρίας τραύματος και των αυξημένων συμπτωμάτων PTSD δικαιολογούν μελλοντικές έρευνες για την πρόληψη της ανάπτυξης PTSD.