Αφηρημένος

Ο προσδιορισμός και η θεραπεία του ιατρού που καταχράται ουσίες έχει οδηγήσει σε μελέτες αποτελεσμάτων που επικεντρώνονται σε χρόνια αποχής και επακόλουθης εργασιακής απόδοσης, αλλά λίγα έχουν γραφτεί για την αντιμετώπιση των θεραπευτικών αλλαγών που επιφέρει η ανάρρωση στην προσωπική ζωή αυτών των ιατρών ή στην προσέγγισή τους σε εξίσου εθισμένους ασθενείς. Η μοναδική θέση των ψυχιάτρων που αναρρώνουν και ασχολούνται με τη θεραπεία ασθενών που κακοποιούν ουσίες δεν έχει αντιμετωπιστεί. Η αυτο-αποκάλυψη είναι ένα σημαντικό ζήτημα και καθίσταται αναπόφευκτη εάν οι ψυχίατροι συναντήσουν τους ασθενείς τους σε συναντήσεις δώδεκα βημάτων. Αυτή η εργασία ξεκινά μια συζήτηση για τα ζητήματα της αυτο-αποκάλυψης και της ανωνυμίας για την ανάκτηση ψυχιάτρων. Η άτυπη μέθοδος που χρησιμοποιείται για τη συλλογή πληροφοριών υπογραμμίζει την ευαισθησία αυτών των ζητημάτων τόσο για τους ασθενείς όσο και για τους ψυχιάτρους. Τα κλινικά παραδείγματα δείχνουν τη σημασία της αξιολόγησης της ψυχοδυναμικής επίδρασης της αυτο-αποκάλυψης στον ασθενή, τον ψυχίατρο και τη σχέση θεραπείας τους.