Αφηρημένος

Φόντο

Η χρήση κάνναβης έχει επανειλημμένα συσχετιστεί με ψυχωτικά συμπτώματα, με επίμονους κινδύνους πέραν των άμεσων επιδράσεων των εξωγενών κανναβινοειδών. Ωστόσο, παραμένει άγνωστο εάν η χρήση κάνναβης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αποτελεί αιτιώδη παράγοντα κινδύνου για ψυχωτικά συμπτώματα στους απογόνους ή εάν η σχέση αυτή εξηγείται από κοινούς αιτιολογικούς παράγοντες, όπως γενετικές και περιβαλλοντικές ευπάθειες. Απαιτούνται πιο καινοτόμα σχέδια μελέτης για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Εδώ, εξετάσαμε τις δυσμενείς επιπτώσεις της έκθεσης στην κάνναβη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στα ψυχωτικά συμπτώματα σε προεφηβικούς απογόνους. Μια τέτοια μέθοδος θα βοηθούσε στην εξαγωγή αιτιώδους συνάφειας, καθώς μπορούν να γίνουν συγκρίσεις μεταξύ των παρατηρούμενων συσχετίσεων της μητρικής έναντι της πατρικής χρήσης κάνναβης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του κινδύνου ψυχωσικών συμπτωμάτων στους απογόνους. Εάν η συσχέτιση μεταξύ της χρήσης κάνναβης και των ψυχωσικών συμπτωμάτων είναι αιτιώδης, η πρώιμη ενδομήτρια έκθεση στην κάνναβη θα μπορούσε δυνητικά να επηρεάσει τη νευροανάπτυξη και, ως εκ τούτου, να συμβάλει στην παθογένεση των ψυχωτικών φαινομένων σε παιδιά που δεν έχουν ακόμη κάνει χρήση κάνναβης.

Μεθόδους

Αυτή η μελέτη χρησιμοποίησε δεδομένα από τη μελέτη Generation R, μια προοπτική κοόρτη γεννήσεων με βάση τον πληθυσμό από το Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Οι συμμετέχοντες συμπεριλήφθηκαν εάν υπήρχαν διαθέσιμα δεδομένα σχετικά με τη χρήση κάνναβης από τη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης από απογόνους ψυχωτικών συμπτωμάτων στην ηλικία των δέκα ετών (N = 3692). Για να προσδιορίσουμε την έκθεση στην κάνναβη, χρησιμοποιήσαμε προοπτικές μητρικές αυτοαναφορές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και επίπεδα μεταβολίτη κάνναβης από τα ούρα. Η χρήση κάνναβης από την πλευρά του πατέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αποκτήθηκε μέσω μητρικής αναφοράς. Σε ηλικία δέκα ετών, τα παιδιά ερωτήθηκαν σχετικά με τα ψυχωτικά συμπτώματα. Πραγματοποιήθηκε τακτική υλικοτεχνική παλινδρόμηση για να διερευνηθεί εάν η χρήση μητρικής και πατρικής κάνναβης συσχετίστηκε με ψυχωτικά συμπτώματα των απογόνων. Σε μια δευτερευούσα ανάλυση, έγινε διάκριση μεταξύ της χρήσης κάνναβης αποκλειστικά από τη μητέρα πριν από τη συνεχιζόμενη χρήση κάνναβης από τη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όλα τα μοντέλα προσαρμόστηκαν για συμμεταβλητές που είχαν προηγουμένως συσχετιστεί με τη χρήση κάνναβης σε αυτή την κοόρτη.

Αποτελέσματα

Η χρήση κάνναβης από τη μητέρα συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο για ψυχωτικά συμπτώματα στους απογόνους τους (n = 183, ORadjusted=1,38 [95% CI 1,03–1,85]). Οι εκτιμήσεις ήταν συγκρίσιμες για τη χρήση κάνναβης αποκλειστικά πριν από την εγκυμοσύνη έναντι της συνεχιζόμενης χρήσης κάνναβης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (χρήση κάνναβης πριν από την εγκυμοσύνη: n = 98, ORadjusted=1,39 [95% CI 0,94–2,06]· συνεχιζόμενη χρήση κάνναβης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης: n = 85, ORadjusted=1,37 [95% CI 0,90–2,08]). Η χρήση κάνναβης από την πλευρά της μητέρας συσχετίστηκε σημαντικά με ψυχωτικά συμπτώματα των απογόνων (n = 297, ORadjusted=1,44 [95% CI 1,14–1,82]).

Συζήτηση

Χρησιμοποιώντας δεδομένα από μια μεγάλη κοόρτη γεννήσεων με βάση τον πληθυσμό, αποδείξαμε ότι η μητρική και η πατρική χρήση κάνναβης σχετίζονταν με ψυχωτικά συμπτώματα των απογόνων στην ηλικία των δέκα ετών, πολύ πριν από την περίοδο κινδύνου έναρξης της χρήσης κάνναβης από εφήβους. Συγκεκριμένα, οι εκτιμήσεις ήταν παρόμοιες για τη χρήση κάνναβης από τη μητέρα αποκλειστικά πριν από την εγκυμοσύνη έναντι της συνεχιζόμενης χρήσης κάνναβης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επιπλέον, οι εκτιμήσεις ήταν συγκρίσιμες για τη χρήση κάνναβης από τη μητέρα έναντι της μητέρας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αυτό υποδηλώνει ότι οι κοινές αιτιολογίες, και όχι αποκλειστικά οι αιτιώδεις ενδομήτριοι μηχανισμοί, αποτελούν τη βάση της συσχέτισης μεταξύ της γονικής χρήσης κάνναβης και των ψυχωσικών συμπτωμάτων των απογόνων, ρίχνοντας πιθανό νέο φως στη συζητούμενη αιτιώδη πορεία από τη χρήση κάνναβης στην ψύχωση. Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι ο διαγνωστικός έλεγχος και τα προληπτικά μέτρα πρέπει να προσαρμοστούν για τους νέους που διατρέχουν κίνδυνο σοβαρής ψυχικής ασθένειας και ότι αυτά τα προγράμματα πρέπει να προσφέρουν μια προσέγγιση επικεντρωμένη στην οικογένεια.