Αφηρημένος

Στόχος: Στόχος μας είναι να εξακριβώσουμε την προγνωστική σημασία της επίμονης διακοπής του καπνίσματος και του καπνίσματος μετά από οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (ACS) στην εποχή της διαδερμικής στεφανιαίας παρέμβασης (PCI) και της βέλτιστης φαρμακοθεραπείας δευτερογενούς πρόληψης.

Μέθοδοι: Διαδοχικοί ασθενείς από το μητρώο της Ομάδας Παρέμβασης της Μελβούρνης (2005–2013) που ήταν ζωντανοί σε 30 ημέρες μετά την παρουσίαση του ACS συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη παρατήρησης κοόρτης μας. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε τέσσερις κατηγορίες με βάση την κατάσταση καπνίσματος: μη καπνιστής. πρώην καπνιστής (κόψτε το κάπνισμα >1 μήνα πριν από την ΑCS). πρόσφατη διακοπή (καπνιστής κατά την παρουσίαση αλλά διακοπή κατά 30 ημέρες) και επίμονος καπνιστής (καπνιστής κατά την παρουσίαση και στις 30 ημέρες). Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν η επιβίωση που διαπιστώθηκε μέσω της σύνδεσης του Αυστραλιανού Εθνικού Δείκτη Θανάτου. Χρησιμοποιήθηκε ένα μοντέλο κινδύνων ανάλογου με cox για την εκτίμηση του προσαρμοσμένου HR και του 95% CI για την επιβίωση.

Αποτελέσματα: Από τους 9375 ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν, 2728 (29,1%) δεν κάπνισαν ποτέ, 3712 (39,6%) ήταν πρώην καπνιστές, 1612 (17,2%) ήταν πρόσφατοι καπνιστές και 1323 (14,1%) ήταν επίμονοι καπνιστές. Η μοντελοποίηση κινδύνου αναλογική προς την cox αποκάλυψε, σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν καπνίσει ποτέ, ότι το επίμονο κάπνισμα (HR 1,78, 95% CI 1,36 έως 2,32, p<0,001) ήταν ένας ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας αυξημένου κινδύνου (μέση παρακολούθηση 3,9±2,2 έτη) ενώ ήταν πρόσφατος καπνιστής (HR 1,27, 95% CI 0,96 έως 1,68, p = 0,10) ή πρώην καπνιστής (HR 1,03, 95% CI 0,87 έως 1,22, p=0,72) δεν ήταν.

Συμπεράσματα: Σε μια σύγχρονη ομάδα ασθενών με ACS, εκείνοι που συνέχισαν να καπνίζουν είχαν 80% κίνδυνο χαμηλότερης επιβίωσης, ενώ εκείνοι που το έκοψαν είχαν συγκρίσιμη επιβίωση με τους δια βίου μη καπνιστές. Αυτό υπογραμμίζει τη σημασία της διακοπής του καπνίσματος στη δευτερογενή πρόληψη παρά τη βελτίωση στη διαχείριση του ACS με PCI και φαρμακοθεραπεία.